O ministrantach

'Ministrare' z łaciny oznacza służyć. Ministranci są więc osobami, które mają służyć=pomagać kapłanowi podczas Eucharystii i nabożeństw. Przez swoją posługę tak blisko ołtarza, służymy nie tylko kapłanowi, ale samemu Jezusowi,  który przychodzi do nas podczas każdej ofiary, jaką jest msza święta.

Nasi patronowie

św. Stanisław Kostka

 Stanisław miał starszego brata Pawła oraz dwoje lub czworo młodszego rodzeństwa. Ochrzczony został w kościele parafialnym w Przasnyszu.  W wieku 14 lat razem ze starszym bratem Pawłem został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Stanisław połączył naukę z życiem religijnym. W grudniu 1565 roku ciężko zachorował. Miał wówczas wizję, w której św. Barbara z dwoma aniołami przyniosła mu Komunię Świętą. Miał też drugą wizję, w której Matka Boża z Dzieciątkiem Jezus pochyla się nad nim i składa mu w ramiona Dzieciątko. Rano wstał zupełnie zdrowy. Stanisław pragnął wstąpić do zakonu jezuitów, ale nie uzyskał zezwolenia rodziców. W sierpniu 1567 roku, pieszo, w przebraniu, uciekł z Wiednia. Stanisław dotarł do Bawarii i zgłosił się do Piotra Kanizjusza. Ten wysłał go do Rzymu, gdzie Franciszek Borgiasz przyjął go w 1567 roku do nowicjatu. W wieku 17 lat złożył śluby zakonne. 10 sierpnia 1568 roku nagle zachorował na malarię i zmarł 15 sierpnia 1568 r. w Rzymie. Kult zrodził się natychmiast; kiedy w dwa lata później otwarto jego grób, znaleziono ciało świętego nietknięte rozkładem. Został beatyfikowany w 1602 przez papieża Pawła V i kanonizowany przez Benedykta XIII 31 grudnia 1726, chociaż dekret kanonizacyjny wydał wcześniej już Klemens XI w 1714 roku. Relikwie świętego spoczywają w Kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie. Jest patronem studentów oraz nowicjuszy i nowicjuszek, alumnów, polskiej młodzieży, i oczywiście ministrantów. Papież Jan XXIII w 1962 roku potwierdził trwający od 1674 r. patronat św. Stanisława Kostki nad Polską.

św. Domink Savio

Został ochrzczony w dniu narodzin. Dominik uczęszczał do szkółki prowadzonej przez miejscowego proboszcza, a potem do szkoły w Castelnuovo d`Asti. Już w wieku 5 lat służył do Mszy Świętej. Znaczna odległość do kościoła oraz trudne warunki pogodowe nie przeszkadzały mu w posłudze oraz modlitwie. Zapytany czy nie boi się chodzić sam tak daleko, odpowiedział: „Nie jestem sam. Jest ze mną Najświętsza Maria Panna i mój Anioł Stróż.” Dominik Savio pewnego dnia po generalnej spowiedzi i po Komunii Świętej napisał akt ofiarowania się Matce Bożej Niepokalanej i złożył go na jej ołtarzu: „Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw, aby zawsze było twoim. Jezu i Maryjo bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał przez nieszczęście popełnić choć jeden grzech.” W wieku 12 lat został przyjęty przez św. Jana Bosko do oratorium na Valdocco. W 1856 wraz z kilkoma przyjaciółmi założył Towarzystwo Niepokalanej. Dominik był znany w Oratorium jako osoba gorliwie praktykująca i nie zaniedbująca okazji do modlitwy. Otrzymał dar kontemplacji, ekstazy i inne nadprzyrodzone dary. Późną jesienią 1856 roku, Dominik Savio zaczął chorować. Jan Bosko wezwał lekarza, który stwierdził bardzo zaawansowaną chorobę płuc. Kiedy Dominik żegnał Jana Bosko i kolegów, ze łzami w oczach powiedział: „Ja już tu nie wrócę.” 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami Świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec zawołał: „Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!”, po czym zmarł. Jest patronem dzieci i młodzieży, ministrantów, matek w stanie błogosławionym (szczególnie w ciąży zagrożonej) oraz małżeństw starających się o potomstwo.

św. Jan Berchmans

Urodził się na przełomie XVI i XVII wieku. Ukończył kolegium jezuickie w Mechelen, nie dożył jednak święceń kapłańskich. Zmarł w wieku 22 lat. Ciało jego spoczywa w Rzymie, a jego serce znajduje się w kościele Jezuitów w Leuven. Zasadą życia św. Jana było: "Czyń co czynisz" oraz "Najdoskonalszą rzeczą jest zacząć od najmniejszych rzeczy". Jest patronem wspólnot ministranckich. Wraz ze św. Alojzym jest patronem młodzieży studiującej. Jan Berchmans został beatyfikowany przez papieża Piusa IX w 1865, kanonizowany przez Leona XIII w 1887. Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim,  obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci.

św. Alojzy Gonzaga

Urodził się w 1568 roku  koło Mantui w Lombardii. Jest jednym z najmłodszych świętych jezuitów, obok św. Stanisława Kostki i św. Jana Berchmansa. Pochodził z książęcej rodziny. Był paziem na wielu dworach. Wbrew woli rodziny wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. W 1585 roku rozpoczął nowicjat. Zmarł nie doczekawszy święceń w wieku 23 lat, opiekując się chorymi w czasie panowania dżumy w Rzymie. Jest patronem studentów i ministrantów. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci. W Polsce, na Górnym Śląsku, popularnością cieszyły się młodzieżowe towarzystwa pod jego patronatem, zwane Alojzjanami.

św. Tarsycjusz

Jest męczennikiem rzymskim z czasów prześladowań za cesarza Decjusza Trajana. Wszystko, co o nim wiemy, pochodzi z inskrypcji papieża Damazego, który przewodził chrześcijańskiej gminie w Rzymie, najpóźniej 100 lat po męczeńskiej śmierci Tarsycjusza. Święty wolał umrzeć z rąk pogańskiej rozzłoszczonej gawiedzi, niż oddać im niesiony przez siebie pod płaszczem Najświętszy Sakrament. Papież Damazy porównuje go do św. Szczepana, być może wskazując na podobieństwo śmierci – przez ukamienowanie czy tytułu diakona^[1]. Był prawdopodobnie akolitą, należał do otoczenia papieża Stefana I. W wielu krajach katolickich, również w Polsce, Tarsycjusz uważany jest za patrona Liturgicznej Służby Ołtarza – ministrantów.

Formacje, czyli stopnie ministranckie

Każda formacja dla każdego ministranta trwa rok (za wyjątkiem dwóch ostatnich). Każdy członek LSO, po rocznym przygotowaniu do służby, zostaje przyjęty do grona ministrantów. Następnie, przez 4 lata uczęszcza na spotkania w poszczególnych grupach formacyjnych. Później przez około 1 rok przygotowuje się do posługi lektora, chodząc na kurs lektorski prowadzony przez naszych animatorów wraz z ojcem proboszczem. W jedną z niedziel Wielkiego Postu zostają przyjęci do grona lektorów. Animatorami zostają nieliczni - mamy ich w parafii tylko pięciu.

1. Kandydaci - najmłodsi w naszej wspólnocie. Ich strojem liturgicznym jest zielona sutanka, a od Wielkanocy także komża. W tym czasie przyszli ministranci uczą się podstaw służenia, poznają modlitwy i zwyczaje ministranckie, pogłębiają swoja wiedzę o liturgii, szatach i naczyniach liturgicznych. Po odbyciu tej formacji zostają uroczyście przyjęciu do LSO.

2. Choraliści - sztandarową funkcja choralistów jest dzwonienie na dzwonkach, gongu i sygnaturce oraz kołatanie na kołatkach. W czasie zbiórek ministranckich uczą się odpowiedzi na wezwania kapłana podczas mszy świętej.

3. Ministranci światła - do obowiązków ministranta światła należy przede wszystkim noszenie wszelkich świec podczas mszy i nabożeństw. Na spotkaniach w grupie w szczególny sposób zagłębiają się w symbolikę światła. Chrystus był bowiem zapowiadany jako światło; Sam siebie również nazywał Światłością Świata (J 8,12).

4. Ministranci księgi - odpowiedzialni za wszelkie księgi liturgiczne używane do mszy i nabożeństw. Uczą się rozmieszczenia tekstów w mszale i lekcjonarzu oraz funkcji wszystkich ksiąg liturgicznych.

5. Ministranci ołtarza - najważniejszym ich zadaniem jest służenie kapłanowi przez przynoszenie i podawanie darów. Dlatego też na zbiórkach formacyjnych uczą się o ofierze Eucharystii, symbolice ołtarza oraz naczyniach i szatach liturgicznych. Formacja ta obejmuje także posługę ministranta wody, który podczas liturgii podaje kapłanowi wodę święcona w czasie obrzędu pokropienia wiernych (aspersja), a także ministranta Mitry i Pastorału, którego zadaniem jest opieka nad Mitrą i Pastorałem podczas mszy sprawowanej przez biskupa.

6. Lektorzy - formację tą poprzedza kurs lektorski, na którym uczą się poprawnego czytania i szacunku do Pisma Świętego. Następnie kandydaci do tej posługi zostają ustanowieni lektorami. Ich obowiązkiem jest czytanie fragmentów z Pisma Świętego (za wyjątkiem Ewangelii) i modlitwy wiernych podczas Eucharystii. Gdy nie ma psałterzysty, może wykonać psalm między czytaniami i śpiew przed Ewangelią. 

7. Animatorzy - Jest to najbardziej zaszczytna posługa w formacji LSO. Ich zadaniem jest prowadzenie spotkań dla poszczególnych grup i opieka nad młodszymi ministrantami, organizacja prób liturgicznych, czuwanie nad przebiegiem liturgii. Animatorami zostają osoby, które dobrze znają liturgię i przeszły odpowiednie kursy. Ponadto muszą wykazywać się duża wiedzą i umiejętnością pracy z dziećmi i młodzieżą.. Podczas uroczystych mszy świętych animatorzy posługują przy kadzidle i asyście.

Żródło: Paweł Malak, ABC Ministranta, Hlondianum, Poznań 2005

Modlitwy ministranckie

1. Przed mszą świętą:

Oto za chwilę przystąpię do Ołtarza Bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją. 
Do świętej przystępuję służby. Chcę ją dobrze pełnić. 
Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia,
by myśli moje były przy Tobie, 
by oczy moje były zwrócone na ołtarz, 
a serce moje oddane tylko Tobie. 
Amen.

2. Po mszy świętej:

Boże, którego dobroć powołała mnie do Twej służby,

spraw, bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach

przez dzień dzisiejszy i całe me życie szedł tylko drogą zbawienia.
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.